Als klein jochie heb ik Klaas Barends leren kennen toen ik jaren geleden voor het eerst bij hapkido kwam kijken in Keep Fit. Waar Klaas in vroegere jaren de harde leermeester was waar je met knikkende knieeën naar op keek. Is hij nu bijna veranderd in de goedige Kerstman, alleen het haar ontbreekt nog in rijke mate. Of dit nu komt doordat Klaas minder streng is geworden, en niet meer zo hard schreeuwt. Of dat het komt doordat je er aan gewend raakt laten we maar even in het midden.

Maar naast een grote passie voor hapkido heeft Klaas ook een grote gedeelde passie met mij. En dat is eten. Zo moesten we voor de zwarte band trainingen meerdere keren afreizen naar IJsselstein. En dit werd steevast afgesloten met een bezoek aan een fastfood keten naar keuze. En als je niet kon kiezen, dan deed je er gewoon twee achter elkaar aan.

Of die keer dat we ergens in de achterbuurt van een of ander gehucht belanden. In een Koreaans restaurant waar geen woord Engels, laat staan Nederlands gesproken werd. Alles was uitsluitend in het Koreaans. Dus moesten we maar vertrouwen op Klaas zijn willekeur, en bestelde hij voor de hele tafel in het Koreaans. Wat ik toen allemaal gegeten heb, dat weet ik tot op de dag vandaag nog niet. Maar dat het lekker was, daar is geen twijfel over mogelijk!

Een ander passie van Klaas is natuurlijk het reizen over de hele wereld. En als je allebei reist, kan het voorkomen dat je wel eens tegelijk op het zelfde eiland beland zonder dat je het van elkaar weet.

Toen we hier achter kwamen kon een vriendschappelijke borrel niet uitblijven natuurlijk. Dus hop, in de auto 10 minuten rijden naar het hotel waar Klaas verbleef. Omdat we niet zo goed wisten welke versnapering het hotel in huis hadden. Besloten we maar om de barman de vrije hand te geven. En hem een drankje te laten klaarmaken waar hij goed in was… Nooit geweten dat die barman in een vorig leven een gifmenger was geweest. Het eindresultaat was een stoef drankje dat zijn weerga niet kent. En waar de Urker uitdrukking ‘Een beetje cola voor de kleur’ nog zorgt voor een enigszins milde borrel. Had deze beste man de non-alcoholische kant van de bar nog niet ontdekt.

Lang verhaal kort, op de terugreis maar wat meer naar rechts rijden en de knipperlichten aan volgens de lokale gebruiken.

Later op deze vakantie kwam ik er achter dat de leguaan een beschermd diersoort op het eiland was. Maar dat er maar één restaurant op het hele eiland was wat hiervoor een uitzonder had. En deze zelfs op de menukaart had staan. Aangezien mijn eega niet zo’n avontuurlijke eter is, zocht ik een partner in crime om een leguaan te verorberen. Gelukkig was 1 appje genoeg om dit gefixt te hebben. De enigste respons die ik kreeg op het appje of Klaas zin had leguanenvlees te eten was ‘Hoe laat haal je mij op’?